• Einde tijdperk Kees’ dansjes

Zaterdag 25 november 2017

Vandaag stond de laatste wedstrijd van deze DVCL op de planning: tegen de Poolse dames van MKSN Mazowsze Warszwawa. Zij hadden donderdag hun twee poule wedstrijden tegen Novosibirsk en GSS Ancona met 3-0 verloren. Zij hadden op vrijdag geen wedstrijd gespeeld en speelden dus vandaag tegen ons voor plek 9 en 10. Deze wedstrijd werd in een andere hal gespeeld dan onze vorige drie wedstrijden dus huppa de bus in en afwachten bij wat voor sporthal we gedropt worden. Het bleek een hele grote hal te zijn waarop één veld gespeeld wordt: in ieder geval genoeg ruimte om ballen terug te halen / te redden. Bij onze Poolse tegenstander liepen een aantal bekende gezichten van het Poolse Doventeam maar ook een paar nieuwe gezichten. Wij begonnen de wedstrijd met de starting seven: Joëlle, Marlies, Robyn, Carmen M, Mirjam, Kristel en libero Henrianne. We speelden zelf erg goed en waren ook duidelijk net dat tikje beter dan de Polen. De eerste set haalden we met 18-25 binnen. Gedurende de tweede set werden Marloes, Carmen K en Maartje ook ingewisseld en zo haalden we die set binnen met 20-25. Ook in deze wedstrijd waren servicedruk en de ballen slim wegleggen de toverwoorden. De derde set werd begonnen met een aangepaste basis en om het toernooi goed af te sluiten werden de basisspelers weer ingewisseld waardoor iedereen deze set heeft gespeeld: 19-25 en 3-0! Daarmee eindigden we op een negende plek dit toernooi. Voelde toch een beetje dubbel: puur op basis van ons niveau vergeleken met andere teams konden we een plekje of twee hoger eindigen. Door het toernooi opzet met maar drie speeldagen was dit niet mogelijk. Zo was er een poule van twee teams waarbij beide teams automatisch speelden voor plek 1-8. Daarbij waren er twee sterke poules te onderscheiden, en twee mindere poules, qua niveau. Net als de meiden van Polen hadden wij de pech in een hele sterke poule ingedeeld te worden (wij met de uiteindelijke nr 2 en 4, de Polen met de uiteindelijke nr 1 en 3).

Na de wedstrijd hebben we heerlijk gedoucht in ruimte kleedkamers waarbij we ook kennis gemaakt hebben met Polen die gewoon kleedkamers in lopen. Nadat iedereen aangekleed was, aten we lekkere, zelf belegde broodjes op de tribune terwijl we op het busje wachtten die ons naar sporthal 1 zou brengen. Tegelijkertijd konden we kijken naar de wedstrijd tussen Kaluga en Kiev: toch weer mooi om te zien hoe sterk de Russen en Oekraïners volleyballen. Terug in de ovale sporthal van Bergamo hebben we nog een aantal wedstrijden gezien: de wedstrijd om het brons tussen Novosibirsk en St. Petersburg bij de dames, de wedstrijd om het brons tussen Kiev en Warschau bij de mannen en natuurlijk de wedstrijden om het goud: Ancona – Brescia bij de vrouwen en Novosibirsk – Ugra bij de mannen. Na de laatste wedstrijd zou ook nog de sluitingsceremonie plaatsvinden. En wat voor medaille wedstrijden werden er gespeeld! Het Russische onderonsje bij de vrouwen was een halve titanenstrijd die uiteindelijke met 3-2 naar Novosibirsk ging. Ze kenden elkaar natuurlijk al vrij goed doordat ze vaker tegen elkaar spelen en in het Russische Doventeam samen spelen. Heel knap van Novosibirsk, zij speelden het hele toernooi met maar 7 meiden (net als de meiden van Praag trouwens). Vervolgens wonnen de mannen van Kiev vlotjes met 3-0, maar daarna werden er weer lange potten gespeeld. De Italiaanse meiden speelden lange rally’s en deden niet voor elkaar onder maar het was toch een terechte overwinning voor Ancona. Omdat we inmiddels al aardig trek gekregen hadden, hadden we bedacht bij de pizzeria om de hoek pizza’s te halen. Na de sluitingsceremonie zou er nog eten geserveerd worden in het hotel, maar dat is voor ons Nederlanders natuurlijk veel te laat. Daarbij: do as the Romans do, ook al waren we in Bergamo. Dus hebben we zeven echte Italiaanse pizza’s gehaald om te eten bij de finalewedstrijd van de mannen: jummmm, ze waren erg goed! We waren een inspiratiebron voor andere teams want nadat ze vroegen waar we ze gehaald hadden, zagen we ze later ook met pizza’s de sporthal binnen komen. Het was maar goed dat we eten gehaald hadden, want de Russische mannen maakten er een vijf-setter van. Nadat de mannen van Novosibirsk het laatste punt binnen geslagen hadden, kwam er nog een medaille uitreiking en een sluitingsceremonie. Inmiddels waren wij allang wel een beetje klaar met de sporthal, de houten banken waarop we zaten, de spelletjes die gedaan werden, de koppelpogingen voor Maartje met een Fransman (of was het een Rus?). Joëlle had zodanig last gekregen van haar rug dat Kees nog flink heeft lopen plakken met tape , heeft hij die niet voor niets meegenomen naar Italië!

Zondag 26 november 2017

Deze avond was er ook nog een eindfeest, georganiseerd in het hotel. En zoals het altijd begint deze veel later dan gepland. Door de lange wedstrijden en het late eten, begon het feest dus echt niet om 23:00. Daarom hebben wij onszelf vermaakt in de tussentijd met een privé feestje op de kamer van Kees en Marc. De ladies hadden al hun mooie kleding aan en Marc had al wat te snacken en te drinken gefixt. Na weer te veel flauwe grappen van Kees, nieuwe gebaren geleerd, mislukte panorama selfies, zijn we toch maar eens naar de hotel lobby gegaan om te kijken hoe het ging met het eindfeest. Komen we beneden aan, waren ze al begonnen met de uitreiking met de awards voor de beste spelers. We hadden net een gesprekje aangeknoopt met de eerst volgende half bekende Rus, toen we ineens het gebaar voor “Nederland”, “Dorswedo” en “13” zagen. We mogen dan niet heel vloeiend in gebarentaal zijn, maar deze gebaren herkenden we wel! Nr 13, dat was Robyn! Dus wij 1. eerst gillen en 2. haar naar voren duwen: kreeg ze de award voor beste passer! Wauw! Kees was niet meegegaan, dus nu konden we hem wakker maken en verrassen met deze prijs, en verrast én meeeega trots dat hij was! Zagen we daar traantjes in z’n ogen? Details over de rest van de avond gaan we natuurlijk niet geven…!

De laatste ochtend konden we nog een keer genieten van het uitzicht vanuit het hotel, moesten we driedubbel checken of we alles ingepakt hadden (de cavia niet vergeten), lieten we nog een Dorswedo textielsticker achter als cadeautje, konden we nog een keer hangen in de stoelen in de lobby van het hotel en zeiden we “ciao, adios Italia” toen we het vliegtuig instapten. We zaten weer wat verspreid door het vliegtuig maar ik geloof dat de meesten alsnog geslapen hebben. Terug in Eindhoven moesten we nog wachten op de twee koffers terug, dus grepen we de tijd aan om een bedank speechje mét bijbehorende cadeautjes te geven aan Sanne, Marc, en natuurlijk onze Kees. Met traantjes bij vrijwel iedereen in de ogen gingen we van handballende cavia, naar Turkse rijstijl, kotsende spelers, Kees’ dansjes, de drie gebaren die hij wel kan, en zíjn wijsheid “Spelen met je hoofd, spelen met je hart!” Na acht jaar Kees en dit team is het helaas tot een einde gekomen. Een dikke groepsknuffel als afsluiter voordat we door de deuren de aankomsthal van Eindhoven Airport inliepen.

Einduitslag bij de dames: