Donderdag 20 september [foto’s]:
Vandaag was de rust dag waarvoor de organisatie een dagje uit georganiseerd had. Het was niet verplicht, maar toch was bijna iedereen aanwezig bij alle onderdelen. Als eerste gingen we met z’n allen naar Alanya Castle. Toen iedereen voor het hotel stond, spelers, staf, scheidsrechters, etc., en ook duo’s die ergens anders verbleven, bleek dat twee grote tourbussen niet voldoende waren. Er was ook nog een busje nodig die normaal gesproken gebruikt werden voor het vervoer tussen het hotel en de beach velden. De rit naar Alanya Castle bestond op een gegeven moment uit haarspeldbochten en zeer stijle wegen omhoog, zonder een vangrail naast de weg! Gelukkig was de chauffeur zeer beheerst in het berijden van de weg. Bovenaan bleek dat Alanya Castle voornamelijk ruines was. Zeer amusant was ook het bord met Engelse tekst (vertaling van de Turkse) met uitleg over Alanya Castle, net na de ingang. Ik kon er niet veel uithalen, en volgens mij gold dat ook voor de Canadezen en de USA ladies. Vervolgens liepen we in één grote stoet naar binnen: ruines links en ruines rechts, maar was het uitkijkplatform nog het leuks. Er werden veel foto’s gemaakt en ook met elkaar gesproken. Dit platform was nog het enigste wat er echt nog stond, met mooi uitzicht over Alanya en alle plaatsten die aan elkaar gegroeid zijn. Lang konden we er, voor mijn gevoel, niet blijven want we werden gevraagd door te lopen, anders kwamen we met het programma niet uit. Terug gelopen aan de andere kant van het Castle, aan de zeekant. Terug naar de bus, en terug naar beneden. Moet zeggen dat ik opgelucht was toen we weer in de wijk reden, en niet meer op een weg naast de afgrond/rotsen zonder vangrail.
We gingen nu naar Alanya Cave. Dit ligt eigenlijk in het gebergte waar Alanya Castle op staat en is nog vrij recentelijk ontdekt. We mochten allemaal via de zijkant naar binnen, groep voor groep. De Cave bestaat eerst uit een smal pad, daarna uit een loopbrug, en vervolgens de trap omlaag naar de grote, holle ruimte. Robyn en ik zijn ook nog de kruipruimte in geweest: goede oefening voor de beenspieren!
Daarna gingen we naar de beachvelden, om naar de schepen in de haven te gaan waar we de afgelopen dagen heel veel toeristen vandaan hebben zien lopen: party boten. De ene boot nog raarder en grappiger dan de andere. Wij hadden twee piratenboten. Het idee was dat de ene boot voor alle spelers en staf was, en de andere boot voor de organisatie, scheidsrechters, tellers, etc. Maar dat was toch niet helemaal gelukt waardoor een team toch op de andere boot belandde. We voerden de haven uit naar de eerste ligplaats waar we allemaal van de boot af konden springen, via het trappetje weer op konden klimmen, en vervolgens weer er af konden springen. Iedereen deed heerlijk mee, en niet alleen de spelers. Ook de trainers, TD’s, scheidsrechters, organisatie: één grote gezellig boel. We voerden daarna door naar de tweede ligplek terwijl iedereen van een drankje genoot (fris was gratis). Bij de tweede ligplaats genoten ook veel mensen van het water. We hebben hier niet zo lang gelegen als bij de eerste plaats, maar we moesten terug voordat de zon onder zou zijn gegaan. We voerden trouwens langs het gebergte waar Alanya Castle op staat, en de tweede ligplaats was aan de andere kant van het gebergte. Terug heb ik boven op de boot nog met mensen gepraat, oa de USA meiden en de Tsjechen.
Vrijdag 21 september:
Vandaag stonden ’s de kwart finales en halve finales op het programma, zodat we zouden weten wie morgen om het goud en zilver zouden spelen, en wie om het brons en de 4e plek. Deze dag hebben we eigenlijk bij de velden doorgebracht: wedstrijden kijken en zwemmen in de zee. Nog op de foto geweest met andere koppels, nog sleutelhangers met klompjes uitgedeeld, en ook speldjes terug gekregen. ’s Avonds hebben we in de lounge de Oostenrijkers het kaartspel “pesten” geleerd, waarbij hun trainer/coach Patrick een radslag deed elke keer als een 7 werd opgelegd. Natuurlijk heb ik geen een keer verloren, maar wel meerdere malen gewonnen.
Zaterdag 22 september:
De laatste dag!
’s Ochtends zijn Robyn en ik even gaan zwemmen in het zwembad, om vervolgens aan de kant een boek te gaan lezen en bij te slapen (ik) en wiskunde te maken (Robyn). Het was echt heerlijk. Thomas en Joël hebben ’s ochtends een potje (of meerdere) beachvolleybal op de velden gespeeld tegen Patrick (Oostenrijkse trainer) en Michaela (Tsjechische trainster) (losers tournament). Na een snelle lunch (het eten werd steeds minder lekker en interessant, voor ons gevoel) zijn we met het busje naar de beachvelden gegaan. Eerst zijn we weer de zee ingedoken, om vervolgens de wedstrijden te bekijken, weer de zee in te duiken, en weer wat van de wedstrijden te zien. Uiteindelijk werd de Oekraïnse mannen finale gewonnen door het ervaren koppel van de jonkies, en werd de Oekraïne – Litouwen vrouwen finale gewonnen door Oekraïne. Het brons werd bij de vrouwen gewonnen door het andere Oekraïnsche koppel (met chagarijnige Russen als gevolg), en bij de mannen door de Russen.
Ook werd het toernooi nog nabesproken met Thomas en Roelien, werden er nog grapjes en practical jokes uitgehaald en, zoals altijd, nog gepraat met andere spelers. Na de laatste wedstrijd werd het veld afgebroken en alles opgezet voor de uitreiking. De sluitings ceremonie was eigenlijk afgelopen voordat je doorhad dat het was begonnen. We hoefden ook niet het veld op te komen, en volgens mij was alleen de ICSD/Deaflympics vlag naar beneden gehaald. Bij de prijsuitreiking mochten de koppels een voor een het podium opkomen, waarna ze een applaus kregen, medaille en de beker. Vooraan stonden alle organisatoren, vrijwilligers, en officiële fotografen, waardoor alle andere deelnemers op de VIP tribune zaten, of aan het rand van het veld stonden. Wij stonden met de Oostenrijkers, waarmee we ondertussen vrienden mee zijn geworden, aan de rand van het veld en er werden verschillende grappen uitgehaald.
Om terug te kunnen naar het hotel moest er even gewacht worden, aangezien de drie busjes steeds op en neer reden en dus niet iedereen in één keer terug kon. Terug in het hotel hadden we maar alvast een groot deel van de koffer ingepakt, aangezien er morgenochtend zeer weinig tijd zou zijn. ’s Avonds was het afscheidsetentje waarvoor het hotel de tafels om het zwembad heen voor ons hadden gereserveerd. Elk land werd één voor één geroepen waarna de TD naar voren mocht gaan. Veel landen hadden nog een presentje voor de organisatie, wij ook, en de TD kreeg een boekje met alle uitslagen en de diploma’s van de spelers (als certificaat van deelname). Na het eten (wat eigenlijk best tegenviel) werd nog een klein feestje gevierd, weer veel contacten met de andere deelnemers, en gingen landen één voor één weer naar huis. Zo gingen de Oekraïners, met de bekers, ’s nachts om 3:00 uur naar het vliegveld. De organisatie had de busjes en chauffeur geregeld, dus dat was top gedaan.
Zondag 23 september:
Na een rustig ontbijt met de Oostenrijkers en voor het laatst in de Turkse zon, werd nog even snel de laatste dingen ingepakt en konden ook wij naar het vliegveld rijden. De koffers werden behendig achter de achterbank op elkaar gestapeld waardoor er nog maar een klein kiertje was voor de chauffeur om achteruit te kijken. Toen we bij de terminal aankwamen, waar we in mei 2011 tijdens het EK, ook vanaf en naartoe vloegen, bleek dat alleen wij vanaf deze terminal vlogen, en de Oostenrijkers vanaf de andere terminal. Daar hebben we van iedereen afscheid genomen, en was het WK echt voorbij toen we de hal inliepen, door de poortjes moesten, lang bij de balie gewacht hebben, onze koffers gewogen werden (nog zwaarder van alle kilo’s zand) en eindelijk door de douane konden. Op naar Nederland!
Joëlle goes... 